Van elektrische rolstoel en hulphond naar nieuwe wandelschoenen

Mijn man was bij het Spine & Joint Centre behandeld vanwege rugklachten. De arts wilde hem eigenlijk gaan opereren aan zijn hernia maar we hebben gezocht naar een alternatieve behandeling. Toen ik op de partnerdag kwam viel voor mij het kwartje. Ik dacht steeds “het lijkt wel of het over mij gaat”. Ik zat in een elektrische rolstoel, had een hulphond en een aangepast huis.

Rustig aan doen?

Er werd me altijd verteld dat ik het rustig aan moest doen, moest oppassen en niet moest forceren. “Je zult ermee moeten leren leven” heb ik vaak gehoord. De prognose was dat ik volledig op bed zou komen te liggen. Ik had altijd al het gevoel dat stil zitten voor mij juist niet de oplossing was. Natuurlijk, ik heb artrose, ben hypermobiel, heb SI-klachten, maar de mensen bij SJC keken daar doorheen, ze keken niet naar de beperkingen. “Waarom zit je in die rolstoel?” Tijdens de intake kreeg ik antwoord op al mijn vragen en viel voor mij alles op zijn plek. De arts en behandelaren hadden de stellige overtuiging dat ik aangepast kon leren bewegen en dat ik niet in die rolstoel hoefde te zitten. Het was een openbaring te merken dat er mensen gelóófden wat ik altijd al vóelde, dat ik juist níet stil moest zitten, maar dat het precies andersom moest, juíst bewegen. Door niet meer te bewegen kon ik op het laatst ook steeds minder. Langzaamaan was mijn hele lichaam uitgeschakeld.

Leren voelen

Voor mij was de ommekeer dat ik ieder uur een kwartier moest gaan liggen. Voordat ik dát toe kon geven duurde wel even. Ik bewoog tenslotte altijd al bijna niet. Mijn lijf was uitgeschakeld en ik leefde bij wijze van spreken alleen met mijn hoofd. Door verplicht te rusten kreeg ik weer contact met mijn lijf. Ik leerde ‘voelen’. Ik leerde dat ik iets kán met de pijn, door te rusten of een bepaalde oefening te doen. Nog steeds rust ik vier keer per dag een kwartier. Daarnaast doe ik mijn oefeningen. Het is belangrijk balans te vinden, te luisteren naar wat je kunt.

Ik heb mijn zelfstandigheid terug! Ik ben weer de oude, ik hoef niet meer alles te plannen, hoef niet meer met de taxi, leef vrijer en spontaner en zonder belemmeringen. Ik heb afgelopen week voor het eerst sinds 12 jaar buiten ‘gefietst’ en laat mijn honden nu lopend uit. De behandeling is zwaar, het eigen therapeut worden is een gevecht tegen jezelf. Natuurlijk heb ik wel eens een terugval en ik heb ook nog pijn maar ik weet nu hoe ik het op moet lossen. Bovendien weegt het niet op tegen wat het me gebracht heeft, zelfstandigheid. Ik woon in een dorp. Daar leefden ze met me mee. Mensen vroegen zich soms af of ze mijn zus hadden zien lopen omdat ze me alleen vanuit de rolstoel kenden. Ze zijn blij voor me dat ik zover ben gekomen.

De begeleiding bij het SJC voelde heel prettig en kundig. Vragen werden altijd beantwoord of uitgezocht. De sfeer die er in het centrum hangt is heel fijn en gemoedelijk. Mensen willen altijd graag weten waar ik ben geweest. Maar ik merk ook dat ze liever een eenmalige behandeling krijgen die alles oplost. Ik wilde er zelf alles voor doen. Wilde zelf met de auto naar Rotterdam kunnen rijden. Ik ben begonnen met de oprit van het huis op en af te rijden. Vervolgens een rondje om de rotonde en terug net zolang tot ik een uur naar Rotterdam kon rijden. Je moet echt willen.

De behandeling van het SJC heeft voor mij heel veel gedaan. Ik hoop dat meer mensen de weg naar het centrum weten te vinden.

Ongeveer een jaar na de behandeling ontvingen we dit bericht:

“Ook al heb ik soms een terugval, ik weet nu hoe ik het heft in eigen hand moet nemen. En wat ik nooit had gedacht: Ik heb onlangs nieuwe wandelschoenen gekocht; mijn oude waren versleten!”