Ik begin de dag met een uur tuinieren, genietend van alles wat deze lente weer tevoorschijn tovert. Daarna lees ik buiten een boek in de zon, in een relaxte houding, en na de lunch wandel ik nog een uurtje. De rest van de dag wisselen activiteit en rust zich als vanzelfsprekend af. Want vanzelfsprekend is het inmiddels wel geworden, ruim 2 ½ jaar na het afsluiten van mijn traject bij het Spine and Joint Centre.
Dagelijks, echt dagelijks, breng ik hetgeen ik in de 8 weken dat het traject geduurd heeft in de praktijk. Ik ben mij bewust geworden van mijn valkuilen en trap daar dus niet al te vaak meer in. Ik geniet enorm van wat ik allemaal wel kan. Ik ben meer flexibel geworden in het stellen van mijn doelen en heel tevreden met mijn levensstijl.
Ik wijd niet te veel woorden aan mijn medische achtergrond: heupslijtage, nieuwe heup en knieklachten. Ik omschreef het als volgt: “Ik loop niet, maar ik beweeg mij voort, met veel verlies van energie. Lopen is in de loop der jaren een opgave geworden”. Dat was, voor iemand die van nature sportief is ingesteld, best een dobber. Regelmatig bezocht ik de fysiotherapeut of osteopaat wegens pijn hier en pijn daar. Op korte termijn werkte het, maar op den duur kwam ik niet verder.
Ik kwam door eigen initiatief bij het Spine and Joint Centre terecht. Als ik ergens aan begin ga ik er echt voor. Dus het advies, alvorens het traject in te gaan, rustmomenten te pakken, bracht ik trouw in praktijk, thuis en op het werk. En rust was echt rust, liggend in een aparte ruimte met mijn ogen dicht. Best een stap om dit open te gooien op het werk, maar wel noodzakelijk. Alleen al door deze rustmomenten ervaarde ik dat er iets veranderde. Er kwam meer symmetrie in mijn lijf. En wat deed die ontspanning mij goed. Wat was ik moe door al die compensatiebewegingen, leerde ik later. Want jaren pijn had tot gevolg dat ik mijn spieren niet effectief inzette.
Ik heb 8 heel intensieve weken meegemaakt, in een fijne groep waarin ieder zijn eigen verhaal had. Ik maakte progressie, deed oefeningen en leerde mijn lichaam weer opnieuw te gebruiken. Vanuit de rust en ontspanning ontstond letterlijk stap voor stap een nieuw looppatroon. Of, beter gezegd, ik vond mijn oude, gezonde patroon weer terug. Hierdoor kreeg ik weer plezier in wandelen en kon het ook steeds langer volhouden. En ik leerde meer. Zoals het nemen van rust wanneer mijn lijf dit aangeeft, en genoegen nemen met de momenten dat het goed gaat. Niet in paniek raken wanneer er pijn is. Ik weet dan wat me te doen staat! Deze zin resoneert, evenals meerdere uitspraken die tijdens de therapie werden gedaan (“Pijn verwacht een keuze”). Tijdens de groepslessen kon ik van de trajecten van anderen ook mijn vruchten plukken. Er waren verschillen, maar net zoveel overeenkomsten. Oefeningen, theorielessen en een variatie aan beweegervaringen maakten elk dagdeel therapie heel afwisselend. En, niet onbelangrijk, we hadden ook erg veel plezier. Er heerste een fijne sfeer in de groep.
Elke therapeut had weer een net iets andere invalshoek, waardoor ik steeds nieuwe input kreeg om thuis mee aan de slag te gaan. Natuurlijk spraken ze elkaar niet tegen, ze vulden elkaar juist aan. Alles in lijn met de uitgangspunten van het Spine and Joint Centre: Uiteindelijk word je je eigen therapeut! De revalidatie hield niet op bij de voordeur. Thuis bracht ik het geleerde in praktijk, deed oefeningen aan de hand van heldere filmpjes en opdrachten ter voorbereiding op de volgende les. Ik leerde welke spieren in juist wel moest inzetten en welke niet. Ik kreeg tijd van mijn werkgever om aan de therapie te besteden. Hierdoor kon ik mij goed focussen.
Na 8 weken werden we los gelaten, het moment om zelf de volledige regie te pakken en door te gaan op de ingeslagen weg. Doelen werden bepaald, naar de sportschool, gevarieerd bewegen en blijven wandelen. En af en toe het werkboek er weer bij pakken om op het goede spoor te blijven. En dat is gelukt! Ik ben mijn eigen therapeut geworden. Ik zorg goed voor mijn lichaam, zodat het ook goed voor mij kan zorgen. Ik ben het team professionals nog altijd enorm dankbaar.
Marieke