Zomer 2006.
Een lang gekoesterde wens gaat in vervulling: we bezoeken Kew Gardens in Londen. Bij de kas met Alpine planten staat bijgaande tekst:
‘When life is hard….you learn to adapt.’
Jarenlang zal dit mijn motto worden: Aanpassen. Sinds ik op jonge leeftijd kanker heb gehad, openbaren zich steeds weer nieuwe gevolgen van de behandeling. Ik wil niet zeuren maar ben boven alles blij dat ik er nog ben en kan doen wat ik het liefste doe: mijn werk als violiste en viooldocente.
Niets helpt
Hulpmiddelen, medicijnen en de onvoorwaardelijke steun van Koos, mijn man, maken dat ik het lang kan blijven volhouden. Maar het gaat steeds slechter. De pijn wordt erger, de vermoeidheid groter. Langzamerhand wordt de tol om te blijven werken te groot. Als ik twee dagen gewerkt heb, moet ik echt weer een dag bijtanken. Ons sociale leven gaat achteruit. Thuis zijn en uitrusten is nodig om op de been te blijven. Lopen gaat steeds slechter, dat lukt alleen nog met Nordic Walking stokken. Ik zie zelfs op tegen het kleine stukje lopen naar AH, op de hoek van onze straat.
Verdriet en boosheid nemen toe want wat ik ook probeer: niets helpt, ik ga alleen maar achteruit. Als ik bij het Spine en Joint Centre kom, zeg ik tegen de arts die de intake doet: ik ben vervreemd van mijn eigen lichaam. Als het niet beter wordt zal ik opnieuw een deel van mijn werk moeten inleveren: het kinderorkest en het jeugdorkest waar ik voor sta zal ik dan moeten overdragen aan een collega. Fysiek is dat zwaar werk maar kinderen leren om met elkaar muziek te maken, is het mooiste wat er is.
Aan de slag
Na de intake moet ik nog een maand wachten maar ik begin direct met de oefening die Colette heeft meegegeven: om de twee uur rusten. Dat werkt zó goed, dat ik bij het begin van de training al met een ronde medicijnen minder toe kan. Wat een positieve start! Maar dat is pas het begin. Onder de bezielende leiding van onze therapeuten gaan we aan de slag. Het is wennen, allerlei spieren waarvan ik niet meer wist dat ik ze had, moeten in actie komen. Maar wat is het leuk; ik kijk uit naar de trainingsochtenden! Stap voor stap bouw ik samen met Daan, ‘de onze’, aan de opbouw van mijn conditie. Ze is geweldig, in alle opzichten. En dat geldt ook voor de anderen: Esther, Froukje, Karina, Lianne en Jeroen. We mogen hen altijd om advies en hulp vragen of ze geven uit zichzelf feedback waardoor we onze oefeningen nog beter doen. Wilma en Jolan zijn er ook regelmatig om ons een hart onder de riem te steken en dat helpt allemaal mee.
Jeroen helpt me om opnieuw te leren lopen. Wat een feest is het als Koos en ik op onze trouwdag vanaf het Wereldmuseum naar ons huis in Blijdorp lopen. Een uur, en dat zonder stokken!!!! (En zelfs in dat museum heb ik een kwartier op een bank gelegen in een rustige zaal, haha.)
‘Thuiskomen’
Na jarenlang in een neerwaartse spiraal te hebben gezeten, komt er een omkering en kan ik eindelijk de weg naar boven vinden. Dankzij de lieve mensen bij het Spine & Joint Centre! Er zijn geen woorden om te omschrijven wat dit voor ons betekent. Heel langzaam ben ik aan het ‘thuiskomen’ in mijn eigen lijf. Als ik zie wat ik de afgelopen weken heb kunnen bereiken, durf ik ook te denken dat er nog meer verbetering mogelijk is. Maar ik ben nu al zo blij!
Dankzij de lessen hebben we genoeg bagage om zelf verder te kunnen. Als ik loop, zit Jeroen denkbeeldig op mijn schouder om even de puntjes op de i te zetten. Bij allerlei dagelijkse bewegingen hoor ik de stem van therapeuten in mijn oor fluisteren waar ik op moet letten. En mijn boekje en de lijstjes met aantekeningen liggen voor het grijpen op de keukentafel.
Naast alle oefeningen waren er leuke momenten in de sportzaal. Samen met de andere mensen van mijn groep en de therapeuten sporten, gewoon voor de lol. Onze groep was erg leuk, we hadden het gezellig met elkaar en stimuleerden elkaar. Bijzonder dat mensen je in zo’n korte tijd zo dierbaar worden.
Nu, aan het einde van de 8-weekse behandeling, is de tijd van afscheid nemen gekomen. We gaan zelf dapper verder op de weg die we met jullie hebben ingeslagen. En maken plaats voor nieuwe mensen die, net zo wanhopig als wij, bij jullie terecht gaan komen. Ik kan hen alleen maar toewensen dat ze over een poosje ook de weg naar boven hebben gevonden!
Na jarenlang van aanpassen was ik op een punt gekomen waarop ik niet langer kon en wilde aanpassen. En toch moet ik me nu opnieuw aanpassen: aanpassen aan de nieuwe situatie. Aanpassen aan een leven met minder pijn, minder moe, meer beweeglijkheid, meer kunnen…
Lieve mensen, heel veel dank voor alles!
Monique van Leeuwen-Maat